Nowy film

Dwa wiersze dla Wojciecha Siemiona

Pierwszy. Napisany na podstawie książki "Czytanie Białoszewskiego", napisanej przez Pana Wojciecha.

Jest tam taka anegdota dotycząca rozmów i sytuacji związanych z pogrzebem Mirona Białoszewskiego.

A też książkę otrzymałem na Mironaliach, których dobrym duchem był Wojciech Siemion.

Pogrzeb Białoszewskiego

No, wreszcie!

Żadnych ubrań,
szczoteczek, pantofli.

I przestań już płakać.
Na tę chwilę czekałem.

Nie obchodzą mnie listy,
odczyty, ani treść słowników,
które trzeba będzie napisać.

Tylko te kwiaty są ważne.

Drugi. Napisany także na podstawie informacji z książki, ale już zupełnie innego autora.

Czytałem go na jednym z konkursów w Łomiankach. Cały wieczór poświęcony był życiu i twórczości Jarosława Iwaszkiewicza. Wojciech Siemion był wtedy gościem specjalnym. Czytał utwory Iwaszkiewicza, ale także poświęcone i zainspirowane życiem i śmiercią Karola Szymanowskiego. Mój wiersz został zupełnie pominięty przez jurorów. Natomiast zaraz po ogłoszeniu werdyktu podszedł do mnie Wojciech Siemion i spytał czy mógłby ode mnie otrzymać mój wiersz, miałby do kolekcji. Oczywiście podpisałem, ofiarowałem, uścisnąłem dłoń i pożegnaliśmy się.

Pogrzeb Szymanowskiego

Stukot kół składa się w akord:
Lozanna - Berlin - Warszawa - Kraków.

W stolicy - nieudana akcja przemiany serca
w kamień. Na ulicach tłum.

Grają wieże Św. Krzyża, balkony
Opery i Filharmonii.

Po latach spłonęło serce - schowane
w urnie, jak nieposkładane dźwięki,
rezonujące ślimaki i schody na Skałce.

Tymoszówka już blisko.

 
Niedługo będzie pogrzeb Wojciecha Siemiona.

Wędrowanie z Jakubem

park morskie oko


pamiętam, gdy w piątek przed wielkanocą
schodziliśmy w dół. na sucho i po omacku
szukaliśmy w głowach tytułów piosenek

steviego wondera. nie bardzo nam szło.
pamięć taplała się w pianie. dopiero jeziorko
mrugnęło świeżością i młodym wiekiem

zdarzeń pomiędzy regeneracją a rezurekcją;
rozmów o tanich kotletach; pytań – dokąd
zmierzamy bez znajomości zagranych nut.

Negatyw Magdy Gałkowskiej

ucieczki z konfesjonału do boga małych chłopców,
świata ukrytej broni, zapachu śmierci i prochu
spalającego go w błysku flesza.

i te na dłuższą metę, kiedy schowany

za obiektywem aparatu naciskał migawkę jak spust.

świat trzeba unieruchomić, bo tylko tak

można spojrzeć mu w oczy,

rozszerzone do bólu z przerażenia jak oczy Ewy,
bo nikt nie chce zostać preparatem,

anonimową odbitką z negatywu.

wciąż bywa milczącym świadkiem cudzego życia,

które podpatruje i którego nie rozumie,
bo straszne jest to, że trzeba dotykać ludzi,
więc lepiej milczeć o zostawionych śladach.

MG

(wiersz autorstwa M. Gałkowskiej)

natomiast fotki pochodzą z mojej dzisiejszej wycieczki nad Wisłę)

Poddasze Literackie z Elżbietą Lipińską

Więcej o Elżbiecie Lipińskiej

Cichosza

http://www.youtube.com/watch?v=hhDPFPG8H7g

Pisanki